Sztuka recyklingu

 żyjemy w epoce, w której na ziemi spotyka się więcej rzeczy niż kiedykolwiek. Do rzeczy jjuż istniejących dochodzą codziennie miliony rzeczy nowych. O wiele mniej znika. Rzeczy nas zatapiają i ciągle się mnożą...Wiadomo, że wszystko jest wszędzie i wszystkiego jest coraz więcej. Wiadomo, że nieskończone namnażanie się rzeczy powoduje problemy: transport, przechowywanie, odpadki, recykling, zanieczyszczenie. (Droit 2005, s. 55)

lTa sytuacja staje się bolączką, dla wielu obywateli żyjących w galopującej, uprzemysłowionej cywilizacji. To wszystko powoduje rozwój świadomości ekologicznej. Artyści nie stoją na uboczu tych problemów . Interesują sie materiałami charakterystycznymi dla galopującej technicyzacji i industrializacji jednocześnie przeraża ich konsumpcjonizm i narastający problem odpadów przemysłowych i śmietnisk. W takiej to sytuacji,  na bazie całego zespołu cywilizacyjnych rozterek i rozwoju postaw ekologicznych rodzi się sztuka recyklingu.

Każda nowa filozofia artystyczna związana jest z poszukiwaniem nowego języka. Podobnie jest i w tym przypadku. Artyści eksperymentują. Szukają formy dla swych ideii i przesłań. Wypowiedzi kreowane są w różnych językach. Ten nowy język jest niezwykle niejednorodny, dość skomplikowany, czasem chaotyczny. Sztuka recyklingu nie ma jednej stylistyki. Twórczością recyklingu zajmują sie artyści róznych nurtów, różnego pochodzenia, wykształceni artystycznie i początkujący. Wypowiedzi artystyczne są czasem abolutnie czystą formą, innym razem graniczą z kiczem. Jak wiec wyglądają dzieła sztuki recyklingu?